NSU 1000 – rok 1925

Producent: Neckarsulmer Fahrzeugwerke AG, Neckarsulm, Niemcy

Powojenne, seryjne modele NSU wyposażano w wypróbowane silniki widlaste, o pojemności skokowej 496—996 cm3 montowane w ramach rurowych (wyjątkiem był czterosuwowy silnik 998 cm3, przeznaczony do wyścigów). Przekładnia pasowa (stosowana jeszcze kilka lat po wojnie) ze względu na rosnące moce silników coraz częściej okazywała się zawodna i dlatego zastąpiono ją łańcuchem. Od 1911 roku spotykano, w niektórych modelach motocykli, resorowane tylne koło. Konstrukcja ta utrzymała się do 1925 roku. Ze względu na stan nawierzchni ówczesnych dróg nie można było rozwijać zbyt dużych prędkości jazdy, toteż dwustopniowa skrzynia biegów była w zupełności wystarczająca i dopiero w 1922 roku zastąpiono ją skrzynią o trzech przełożeniach.

Motocykl NSU z 1925 roku miał dwucylindrowy silnik widlasty o pojemności 995 cm3 (średnica cylindra 80 mm, skok tłoka 99 mm). Duża moc 11,8 kW (16 KM) — w wersji sportowej o 2 KM więcej — świadczyła o dobrze opracowanej konstrukcji jednostki napędowej. Trzystopniowa skrzynia biegów była oddzielona od silnika. Łańcuch napędzał tylne koło, resorowane za pomocą sprężyny. Przednie koło było osadzone w widelcu trapezowym ze sprężyną śrubową i dźwigniowymi amortyzatorami. Opony o wymiarach 26 x 2 1/2 były montowane na obręczach jednakowej wielkości. Koła były wzajemnie, wymienne.

Od 1926 roku firma zmieniła nazwę na NSU Vereinigte Fahrzeugwerke AG. Spośród nowych modeli tej marki na wzmiankę zasługuje motocykl z jednocylindrowym silnikiem o pojemności skokowej 248 cm3 i mocy 7,4 kW (10 KM) przy 2000 obr/min – dzieło głównego konstruktora Otto Reiza. Pojazd osiągał prędkość 120 km/h i przysporzył firmie wiele sukcesów w wyścigach i konkursach niezawodności. Podobnie jak opisany, wszystkie modele z końca lat dwudziestych miały podwójną ramę rurową, trzystopniową skrzynię biegów i samoczynne smarowanie silnika. Niektóre z nich miały podwójny — nożny i ręczny — system sterowania sprzęgłem.

Motocykle tej marki cechowało bardzo staranne wykończenie, określane słynnym mianem: „NSU — finish”.