Siodła motocykli

Sztywne zawieszenie tylnego koła motocykla zachowało się praktycznie aż do drugiej połowy lat trzydziestych (resorowane tylne koło spotykano sporadycznie, np. w motocyklach ABC z 1919 roku i Indian 1000 Powerplus z przełomu II i III dziesięciolecia — resor piórowy, duńskich Nimbusach model 1923 — wahacz na sprężynach śrubowych, Pullin i Groome z lat 1920/25 — wahacz z zawieszeniem teleskopowym, niektórych Brough Superior — wahacz z centralną sprężyną i amortyzatorem systemu Bentley-Draper). Działania konstruktorów, mające zapewnić właściwy komfort jazdy skierowały się w innym kierunku. Ich obiektem badań stało się siodło.

Pierwsze siodła pod względem konstrukcyjnym przypominały siodełka rowerowe. Były zawieszone w tylnej części na dwóch sprężynach (ściskanych lub rozciąganych) amortyzujących drgania i miały skórzane pokrycie. Kolejne konstrukcje miały już uformowany stalowy szkielet, na którym były rozpięte sprężyny, przykryte z wierzchu skórzaną wytłoczką, nitowaną do brzegów szkieletu. Najbardziej typowe z siodeł tego rodzaju — znane pod nazwą Terry — było dosyć wygodne i stabilne. Skórzany wierzch siodła zastąpiono niebawem gumowym — z kauczuku naturalnego lub syntetycznego — a dzięki amortyzującym własnościom gumy zmniejszono liczbę sprężyn rozpiętych na szkielecie.

Efektem dalszych poszukiwań było tzw. siodło wahadłowe, o twardości proporcjonalnej do obciążenia i wielkości wstrząsów towarzyszących jeździe.

Dla motocykli turystycznych firma Triumph opracowała siodło, którego elastyczność można było regulować napinając sprężyny stosownie do wagi kierowcy i spodziewanych nierówności nawierzchni drogi. Podobne konstrukcje zastosowały również inne firmy, tj.: BMW, Zundapp, Victoria itp.

Niemiecka DKW wyprodukowała siodło, którego sprężynę można było naprężać (za pomocą wielkiej nakrętki skrzydełkowej) podczas jazdy.

Wreszcie pojawia się pojedyncze a następnie podwójne siodło kanapowe, osadzone na górnej części ramy. Pierwsze próby znalezienia oryginalnego a jednocześnie wygodnego siedzenia odbiegającego od klasycznych rozwiązań prezentują: Megola (1922), Ner-a-Car (1921), Neander (1929), AJS (1948) i inne. Pierwszeństwo w tym względzie przyznaje się jednak firmie Vincent HRD, która w modelu Rapid 1000, już w 1938 roku zastosowała gumowe podwójne siodło kanapowe Feridax, w kształcie pudła skrzypiec. Konstrukcja ta zyskała powszechne uznanie i zastosowanie dopiero po drugiej wojnie światowej.