WANDERER 708 – rok 1926

Producent: Wanderer-Werke AG, Schonau koło Chemnitz, Niemcy
Po pierwszej wojnie światowej w podstawowym programie wytwórni Wanderer były dwa modele: motocykl z silnikiem jednocylindrowym „2,5 PS”, o pojemności skokowej 327 cm3 i mocy 4,4 kW (6 KM) oraz model z silnikiem dwucylindrowym „4,5 PS”, który z pojemności 616 cm3 osiągał moc 8,8 kW (12 KM). Obydwa pojazdy miały trzystopniową skrzynię biegów, sprzęgło jednokierunkowe, napęd koła tylnego za pomocą łańcucha (w niektórych słabszych wersjach za pomocą pasa), hamulce (ręczny i nożny) działające na nieresorowane tylne koło oraz ramę z rur stalowych.

W 1925 roku firma Wanderer wyprodukowała jednocylindrowy silnik z czterema zaworami w głowicy (rozrząd górnozaworowy OHV). Koncepcja leżącego silnika, o pojemności skokowej 148 cm3 nie była nowa — przypominała bardzo rozwiązanie zastosowane we włoskich motocyklach Moto Guzzi. W rok później, na bazie silnika czterozaworowego, wyprodukowano wersję dwucylindrową o nietypowej pojemności skokowej – 708 cm3. Średnica cylindra tej jednostki napędowej wynosiła 70 mm a skok tłoka 92 mm. Tłoki wykonane były ze stopów lekkich. Wał korbowy (ze stali chromoniklowej) był ułożyskowany na łożyskach walcowych. Napęd z silnika na sprzęgło był przenoszony za pomocą przekładni zębatej. Cała jednostka napędowa (stanowiąca jeden zespół z trzystopniową skrzynią biegów) była zamocowana w mocnej podwójnej ramie rurowej. Charakterystyczna’ była żebrowana rura wydechowa, podobna do tych, które stosowano w silnikach JAP, montowanych w angielskich motocyklach Brough Superior. W zawieszeniu przednim był widelec trapezowy z dwoma centralnymi sprężynami śrubowymi i dźwigniowymi amortyzatorami ciernymi. Tylne koło nie było resorowane. Instalacja elektryczna, wyposażona w nowoczesny — elektryczny — sygnał dźwiękowy, pochodziła z firmy Bosch. Motocykl rozwijał prędkość do 120 km/h.

Ostatnią konstrukcją firmy był pojazd zaprojektowany przez Alexego von Novikoffa. W tym motocyklu jednocylindrowy silnik (o pojemności 498 cm3) napędzał tylne koło za pomocą wału z przegubami. Rama składała się z elementów tłoczonych z blachy. Pojazd wszedł do produkcji w 1928 roku ale, niestety, mimo nowoczesnej konstrukcji i rasowego wyglądu, nie miał tak starannego wykonania jak poprzednie modele. Wzrastająca liczba reklamacji, spowodowanych pękaniem przednich widelców i zacieraniem łożysk, podkopywała dobre imię firmy, znanej dotąd z niezawodności swoich wyrobów. Po odsprzedaniu tego modelu praskiej wytwórni Zbrojovka Ing. J. Janećek żaden interesujący pojazd nie powstał już w tej fabryce.