HILDEBRAND & WOLFMULLER – rok 1894
Producent: J. Hildebrand & A. Wolfmuller, Monachium, Niemcy
Nazwy „motocykl” użył po raz pierwszy monachijski konstruktor Alois Wolfmuller z Landsberga, kiedy w 1893 roku zgłosił swój patent na pojazd jednośladowy. Wkrótce potem rozpoczął wraz ze swoimi wspólnikami, braćmi Hildebrand, seryjną produkcję pojazdu dwukołowego (w ciągu kilku lat wyprodukowano ponad 1500 sztuk tego pojazdu).
Motocykl Hildebrand & Wolfmuller prawie nie przypominał pierwszych rowerów (które służyły niektórym firmom jako wzorzec dla motocykli), miał bowiem podwójną ramę rurową specjalnie przystosowaną do zamocowania silnika. Poziomy, dwucylindrowy, czterosuwowy silnik o pojemności skokowej 1488 cm3 nie miał skrzyni korbowej i kół zamachowych, zaś napęd na wykorbioną oś tylnego koła był przenoszony bezpośrednio, za pomocą długich korbowodów. Zadanie koła zamachowego, uniemożliwiającego zatrzymanie się tłoka w martwym położeniu spełniały pasy gumowe, umieszczone po obydwu stronach silnika. Zapłon mieszanki zapewniał żarnik. Tylny błotnik spełniał jednocześnie rolę chłodnicy wody, która studziła silnik. Silnik miał niewielką moc — 1,8 kW (2,5 KM), przy 240 obr/min. Prędkość motocykla nie przekraczała 40 km/h (w wersji wyścigowej – 75 km/h). Koła były wyposażone w opony. Hamulec (typu rowerowego) działał tylko na koło przednie. Cena motocykla w Niemczech wynosiła 1200 marek. Model ten był znany również we Francji pod nazwą La Petrolette, bowiem firma Duncan Superbie & Co. produkowała go na podstawie licencji (prawie 1000 sztuk w ciągu dwóch lat).
Ostatni motocykl Hildebrand & Wolfmuller ukazał się w 1897 roku. Produkcji zaniechano z uwagi na wysokie jej koszty i częste defekty motocykli.